ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Το τραμ της Βαρκελώνης χτύπησε έναν ρακένδυτο άνδρα, σε μια πολυσύχναστη διασταύρωση της πόλης. Γύρω του μαζεύτηκε κόσμος. Μεταξύ αυτών και κάποιοι οδηγοί ταξί που θεώρησαν ότι ήταν ζητιάνος και αρνήθηκαν να τον μεταφέρουν. Ο Αντόνι Γκαουντί, που πέθανε τρεις μέρες μετά το ατύχημα, στις 10 Ιουνίου 1926, εκείνο το πρωί είχε βγει για λίγο στον κόσμο, από το εργαστήριό του, που βρισκόταν στην κρύπτη της Sagrada Familia. Τα τελευταία χρόνια δεν διατηρούσε τίποτα από την κομψότητα άλλων εποχών. Παραμελούσε την υγεία του, κυκλοφορούσε τυλιγμένος με κουβέρτες και έβγαινε στο δρόμο ξυπόλητος, σα να αδιαφορούσε πλήρως για τη γνώμη των άλλων.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Καταλονίας στις 25 Ιουνίου 1852. Ήταν το τελευταίο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας και ο πατέρας του εργαζόταν ως βιομηχανικός χαλκουργός. Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του υπέφερε από αρθρίτιδα, η οποία αρκετές φορές ήταν η αιτία να χάνει το σχολείο. Η περιπέτεια της υγείας του, για πολλούς μελετητές, σχετίζεται με την εμμονή του με τα κόκαλα και τους σκελετούς, τη μορφή των οποίων θα χρησιμοποιούσε αργότερα στα έργα του. Ο μικρός Αντόνι περνούσε τις ώρες του στο σπίτι του παππού του, παρατηρώντας την φύση σε όλες της τις εκφάνσεις. «Τα δέντρα απέναντι από το παράθυρό μου είναι τα αγαπημένα μου βιβλία αρχιτεκτονικής», συνήθιζε να λέει για χρόνια. Έγινε δεκτός στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης. Για να καταφέρει να σπουδάσει όμως, εργαζόταν παράλληλα ως βοηθός σε διάφορα αρχιτεκτονικά γραφεία της πόλης. Η θητεία του δίπλα στον αρχιτέκτονα Χοσέ Μέστρες τον έκανε να αναθεωρήσει πλήρως αρκετές αντιλήψεις του και να υιοθετήσει, μεταξύ άλλων, την άποψη ότι η φύση δημιουργεί από ανάγκη για χρηστικότητα και όχι για λόγους καλαισθησίας. Εκείνη την εποχή ήρθε σε επαφή με το νεοσύστατο κίνημα του μοντερνισμού, του οποίου θα γινόταν βασικός εκπρόσωπος.

Διάσημος ιταλός μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και σημειολόγος. Έγινε παγκόσμια γνωστός το 1980 με το πρώτο του μυθιστόρημα «Το όνομα του Ρόδου», που μεταφράστηκε σε 43 γλώσσες (και στα ελληνικά) και πούλησε περισσότερα από 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Το επιστημονικό του έργο ήταν αφιερωμένο στη θεωρία της λογοτεχνίας, στην εξέλιξη των συγχρόνων κοινωνιών και στις σχέσεις ανάμεσα στην πρωτοποριακή τέχνη και το φαινόμενο της μαζικής επικοινωνίας.

Ο Ουμπέρτο Έκο (Umberto Eco) γεννήθηκε στην πόλη Αλεσάντρια του Πεδεμοντίου στις 5 Ιανουαρίου 1932 και ήταν o μοναχογιός του λογιστή Τζούλιο Έκο και της Τζοβάνα Μπίζιο. Φημολογείται ότι το επώνυμο «Έκο» είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων «Ex Caelis Oblatus» («Θεϊκό Δώρο» στα λατινικά) και αποδόθηκε στον παππού του, που ήταν έκθετο, από ένα δημοτικό υπάλληλο. Έλαβε αυστηρή και καθολική σχολική αγωγή, αλλά το κριτικό του πνεύμα το οφείλει, όπως ο ίδιος έχει γράψει «... στον πατέρα μου, που μου δίδαξε να δυσπιστώ, και στη μητέρα μου που δίδαξε να το λέω...».

Αν και αρχικά παρακολούθησε σπουδές Νομικής, εγκατέλειψε αυτό τον τομέα και ακολούθησε σπουδές Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας. Ολοκλήρωσε τον κύκλο των σπουδών το 1954 με τη διδακτορική του διατριβή για τον Άγιο Θωμά τον Ακινάτη. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία κι εργάστηκε ως παραγωγός πολιτιστικών προγραμμάτων στη RAI, τη δημόσια ιταλική τηλεόρασης. Η θέση τού έδωσε την ευκαιρία να δει την κοινωνία μέσα από τα μάτια των ΜΜΕ, που τότε μονοπωλούνταν και ελέγχονταν από το κράτος.

Στα πλαίσια του Διεθνούς Συνεδρίου Μαθηματικών που έλαβε χώρα στη Σεούλ, ανακοινώθηκαν τα ονόματα των τεσσάρων μαθηματικών που τιμήθηκαν με το μετάλλιο Φιλντς, την ύψιστη διάκριση στον τομέα.

Πρόκειται για τον Μάρτιν Χαίρερ από την Αυστρία, τη Μάριαμ Μιρζακάνι από το Ιράν, τον Αρτούρ Αβίλα από τη Βραζιλία, το Μαντζούλ Μπαργκάβα από τον Καναδά,. Στην περίπτωση του Αβίλα ήταν η πρώτη φορά που έλαβε το βραβείο μαθηματικός από τη Λατινική Αμερική, ενώ η Μιρζακάνι ήταν η πρώτη γυναίκα αλλά και η πρώτη Ιρανή που τιμήθηκε με το βραβείο Φιλντς.

Ποια ήταν όμως η συνεισφορά του καθενός στα μαθηματικά που οδήγησε στο μετάλλιο Φιλντς;