Το Ίδρυμα Gateway σχεδιάζει για την κατασκευή του πρώτου ξενοδοχείου στο Διάστημα στον κόσμο μέχρι το 2025, με σκοπό να δέχεται 100 τουρίστες την εβδομάδα.
Το ξενοδοχείο στο Διάστημα θα θυμίζει τροχό και θα έχει διάμετρο 190 μέτρα ενώ θα διαθέτει τεχνολογία τεχνητής βαρύτητας, η οποία θα επιτρέπει στους επισκέπτες να ζουν και κινούνται όπως στη Γη.
Μια μέρα ένας πλανόδιος μουσικός πορευόταν στο δρόμο του. Ήταν ένας απλός άνθρωπος. Όχι, όμως, κι η ζωή του. Παρ’ όλα αυτά, του ίδιου του άρεσε.
Τη μέρα εκείνη λοιπόν (ήταν ένα συννεφιασμένο πρωινό του φθινοπώρου), καθώς αναδυόταν μέσα από την ομίχλη ένα καμπαναριό, ο σκοπός που σιγοτραγουδούσε για να ελαφρύνει το βήμα του πνίγηκε, ξάφνου, στο λαιμό του. Λίγο πιο πέρα, στον αγρό, ένας ανθρωπάκος διπλωμένος κάτω από το ζυγό και το καμουτσίκι, τράβαγε το αλέτρι που κατηύθυνε το αφεντικό του. «Μα πώς είναι δυνατό να μεταχειρίζονται τους ανθρώπους σαν ζώα;» σκέφτηκε ο ταξιδιώτης, με οίκτο και οργή μαζί. Πέρασε μέσα από τα οργωμένα χωράφια κι έφτασε ως το υποζύγιο.
- Ντροπή σου! είπε σ’ αυτόν που βασάνιζε το σκλάβο. Ο άνθρωπος αυτός που βάζεις να σκοτώνεται στη δουλειά σαν γαϊδούρι δεν τολμά να σου πετάξει κατάμουτρα την αλήθεια. Θα το κάνω εγώ, λοιπόν, γι’ αυτόν. Η ψυχή σου είναι πέτρα. Το κεφάλι σου, έρημος δίχως φως. Δε σου ’μάθε κανείς πως είμαστε όλοι μας αδέρφια; Ληστή! Μαλλιαρέ παλιάνθρωπε! Λωποδύτη που έρχεσαι από άλλη εποχή! Εξευτελίζεις την ανθρώπινη αξιοπρέπεια! Χτύπησε το μπαστούνι του στον αέρα.
Το παρακάτω πρόβλημα αποδίδεται στον μαθηματικό D. Hilbert και το περιγράφει γλαφυρά, ο G. Gamow (1961) στο εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο: «One, Two, Three,...Infinity: Facts and speculations in science».
Ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ ένας ταξιδιώτης μπαίνει στο Ξενοδοχείο «Το Άπειρο». Το ξενοδοχείο αυτό διαθέτει μια απειρία δωματίων.
- Ατύχησες μεγάλε, aπαντάει ευγενέστατα ο ξενοδόχος, είμαστε γεμάτοι.
Ο ξενοδόχος προσθέτει:
- Περίμενε λίγο, έχω μια ιδέα που θα μου επιτρέψει να σε φιλοξενήσω.
Όταν όλοι οι ένοικοι του ξενοδοχείου ξυπνήσουν και μαζευτούν στο εντευκτήριο, θα παρακαλέσω τον καθένα να μετακομίσει στο δωμάτιο με νούμερο που βρίσκεται στην αμέσως επόμενη θέση από το δικό του νούμερο δωματίου.
Δηλαδή ο ένοικος του δωματίου 1 θα πάει στο δωμάτιο 2, αυτός του 2 θα πάει στο δωμάτιο 3, αυτός του 3 στο δωμάτιο 4, αυτός του ν στο δωμάτιο ν+1, κ.τ.λ. μέχρι το άπειρο.
Ορίστε η λύση, λέει ο ξενοδόχος δίνοντας στον επισκέπτη το κλειδί του δωματίου 1.
Την επόμενη νύχτα φτάνει στο ξενοδοχείο ένα λεωφορείο. Ένα ιδιαίτερο λεωφορείο που περιέχει έναν άπειρο αριθμό επιβατών. Αλλά το ξενοδοχείο «Το Άπειρο» ήταν ακόμη γεμάτο. Ο ξενοδόχος επιλύει αυτό το νέο πρόβλημα με τον εξής τρόπο:
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 22 επισκέπτες και κανένα μέλος
Γεγονός είναι ότι οι αστροναύτες τόσο στα διαστημικά λεωφορεία όσο και στο διαστημικό σταθμό Mir έκαναν πειράματα με ζωντανή φλόγα. Τα αποτελέσματα όμως ήταν διαφορετικά απ' ό,τι στη Γη. Τη στιγμή ακριβώς που άναβαν το κερί, η φλόγα είχε χρώμα ανοιχτό κίτρινο και σφαιρικό σχήμα. Μετά από 8-10 δευτερόλεπτα το κίτρινο χρώμα εξαφανιζόταν και η φλόγα γινόταν μπλε και έπαιρνε ημισφαιρικό σχήμα. Στη συνέχεια το ημισφαίριο αυτό μίκραινε σε μέγεθος και σε ένταση, μέχρι που το φως έσβηνε – κάτι που κατά κανόνα συνέβαινε μετά από λίγα λεπτά, ανάλογα, κάθε φορά, με τη σύσταση του κεριού και την περιεκτικότητα του αέρα σε οξυγόνο. Αυτό οφείλεται στο ότι η καύση δημιουργεί διοξείδιο του άνθρακα, που είναι πιο βαρύ από τον αέρα.
Στη Γη, το διοξείδιο του άνθρακα πάει πάντα προς τα κάτω λόγω της βαρύτητας, αλλά σ' ένα περιβάλλον χωρίς βαρύτητα παραμένει γύρω από τη φλόγα, η οποία όλο και αδυνατίζει, μέχρι που τελικά σβήνει.
«Che fece .... il gran rifiuto»
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό 'χει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ' όχι - το σωστό - εις όλην την ζωή του.
Κωνσταντίνος Καβάφης